این روزها که به رفتنتان می اندیشم، بغض نبودنتان رهایم نمی کند. وقتی گناه های بر پا بر عالم را می بینم هق هق گریه امانم نمی دهد. در نگاههای شما پرواز معنا داشت ولی امروز برای من بال پروازی نیست.
خلوت هایتان در خلوص نیت های خدایی رنگ داشت پس رفتید و رنگ خدایی با نامتان بر جای ماند.
غریبانه رفتید ولی عزت وار در خاطره ها ماندید و امروز در اوج زنده بودن ما هستیم که طعم غربت را می چشیم.
وقتی برایتان می نویسم و از دلتنگی ها می گویم اشک امانم نمی دهد ولی در شگفتم که معدود کسانی شرافت را از دست داده اند آزاده زیستن را از خود سلب کرده اند. گاه در تنهایی هایم صدای ناله می خیزد و دل به امید دیدارتان در کائنات زنده است. گاه به ذوق بوییدن گلهای احساس شما بر روی قبرگاه ها یتان می نشینم تا طراوت را در وجودم حس کنم.
این روح آزرده ام با تامّل بر فداکاری هایتان آرام است و وجودم به تشنگی انتظار تسکین می یابد.
در نماز های شبانه ام هنگام طلب آمرزش از پروردگار، دست تمنّا نیز به سوی شما فداییان اسلام بالا می برم و نگاهم برای رسیدن به آفتاب چشمانتان نور می گیرد.
ای جاوید الاثر ها سعادت شناختن هویتتان را از ما گرفتید ولیکن در رهایش ها جایی برای ما هم باز کنید.
ای عزیزان این دل در جستجوی رسیدن به آشنای آسمانی اش تا کجا باید تنها بماند؟
( آرامگاه شهدای گمنام _ جبل النور در مشهد )
رنگین کمون 
